Arkadaşlar günaydın. Son birkaç aydır garip duygular içerisindeyim. Biraz uzun yazacağım. Okumak isteyen okuyabilir. İçimi dökmeye ihtiyacım var.
Liseyi bitireli 2 yıl oldu ve lise 2. sınıfta hoşlanmaya başladığım kişiye birkaç ay önce, evet neredeyse 4 yıl sonra, hislerimi söyledim. Okul zamanlarında samimiydik, yılbaşlarında ve doğum günlerimizde hediye alırdık falan. Ama onun birlikte olduğu biri vardı bundan dolayı bir türlü söyleyemiyordum. Fiziksel durumumdan dolayı özgüven eksikliğim de vardı. Ben lise 4. sınıfta Ankara'ya taşındım. Geçen 2 yılda 5-6 ayda bir konuştuk. Bu senenin mayıs ayında ben kafaya koydum, 'söyleyeceğim abi artık ben bu kıza' dedim kendi kendime. Ne bekliyordum ki hala. Ben şehir değiştirmeden önce birlikte olduğu çocuktan zaten ayrılmışlardı, şimdiki durumunu da bir yakın arkadaşına sorup sevgilisi ve hoşlandığı biri olmadığını öğrendim. Bastım gaza.
Sürekli yazmaya başladım, gayet güzel ve eğlenceli geçiyordu konuşmalar. Keyif aldığı belliydi benimle konuşurken. Bir gece onun hiç beklemediği bir anda aradım ve sadece müsait olup olmadığını sorup direk konuya girdim. Burayı kısa keseceğim, 'İnan şu an ne diyeceğimi bilemiyorum Berat, mesajdan devam edelim dedi.' Instagramdan konuşmaya devam ettik. Bana sorular sormaya başladı, 'Ne zamandır hoşlanıyorsun, neden daha önce söylemedin, söylemene bir şey engel oldu mu?' tarzında sorular. Soruları bitince haklı olarak bir cevap istedim. O da lisedeki ilişkisinin onu çok yıprattığını, bu tür ilişikilere zaten kapalı olduğunu ve ayrıldıktan sonra da tamamen kapandığını söyledi. Ama istersem konuşmaya hala devam edebileceğimizi söyledi. Ben de tamam dedim.
Eğer birlikte olamayacaksak konuşmayalım, ben seninle sevgili olmak dışında bir ilişki düşünemiyorum diyemedim. Çünkü 4 yıl boyunca beklemişim bu kadar kolay vazgeçmek istemiyordum. Üstelik ben şehir değiştirdiğimde buradaki bir kız benden cidden hoşlanmıştı. Onu hiç üzmek istemedim ama reddetmek zorunda kaldım çünkü senelerdir sevdiğim ve onun için sabrettiğim birinden vazgeçmek istemedim. Bu biraz enayilik oluyor galiba ama bilemiyorum. Seviyorum sonuçta.
Neyse biz konuşmaya devam ettik ve eskisinden daha samimiydik. Ağustosta doğum günü vardı, yaşadığı yere gidip hediyesini verdim, onu 2 yıl sonra ilk kez karşımda gördüm elim ayağıma dolaştı tabi. Birkaç iltifatta bulundum hoşuna gitti belliydi ama 'şansını fazla zorluyorsun Berat' dedi gülerek. O gün biraz konuştuk, bir şeyler içtik ayrılırken sarıldık. O günün akşamı tekrar Ankara'ya döndüm. Hayatımdaki en güzel gündü muhtemelen.
Konuşmalar daha samimi olmaya başladı, 1 ay böyle devam etti. İltifat etmeme güzel tepkiler veriyordu artık. Yine böyle konuşurken bir gün konu benim açıldığım güne geldi. Ben de bize bir şans vermesini istedim. Daha zamanı değil, bunun için çok erken demeye getirdi. Konuyu kapattık ve güzelce konuşmaya devam ettik bu süreçte. Ama ne olduysa son 2 haftada oldu dostlar. Tavırları değişti birden. Mesajlarıma kısa ve soğuk cevaplar vermeye, emoji ve çıkartma kullanmamaya başladı. Ben de sordum neden böyle yapıyorsun diye. Bana dediği şey şuydu, 'Sen bana hislerini söylediğinde eskisi gibi konuşalım demiştim ama senin tavırların değişti. Konuşmalarımız hiç de iki arkadaşın konuşmalarına benzememeye başladı. Bundan sonra konuşacaksak ara ara arkadaşça konuşalım.' Ben hem üzüldüm hem şok oldum tabi. Ben tavırlarım ona açıldığımdan beri aynıydı zaten, bunu aylar sonra mı fark etti? Burada asıl tavırları değişen kendisi olmuyor mu? Ben onunla bir arkadaştan öte duygularla konuştuğumda bana neden ayak uyduruyordu? Bu soruları ona da sordum ancak cevap vermedi, geçiştirdi.
Bunları düşünmekten son 2 haftada çok yıprandım. Bana soğuk davranması yıkıyor beni. 1 haftadır konuşmuyoruz. Bir yanım vazgeç diyor diğer yanım sabret. Yıllardır sabrettim daha ne kadar sabredebilirim bilmiyorum. Bu konularda tecrübeli arkadaşların tavsiyelerine ihtiyacım var. Ne yapmalıyım? Üstüne gidip zorlayıp şansımı son kez denemeli miyim? Akışına mı bırakayım? Konuşmayı tamamen kesip unutmayı mı denemeliyim? Yardımcı olabilecek arkadaşlar detay isterse söylerim sorun değil.
Liseyi bitireli 2 yıl oldu ve lise 2. sınıfta hoşlanmaya başladığım kişiye birkaç ay önce, evet neredeyse 4 yıl sonra, hislerimi söyledim. Okul zamanlarında samimiydik, yılbaşlarında ve doğum günlerimizde hediye alırdık falan. Ama onun birlikte olduğu biri vardı bundan dolayı bir türlü söyleyemiyordum. Fiziksel durumumdan dolayı özgüven eksikliğim de vardı. Ben lise 4. sınıfta Ankara'ya taşındım. Geçen 2 yılda 5-6 ayda bir konuştuk. Bu senenin mayıs ayında ben kafaya koydum, 'söyleyeceğim abi artık ben bu kıza' dedim kendi kendime. Ne bekliyordum ki hala. Ben şehir değiştirmeden önce birlikte olduğu çocuktan zaten ayrılmışlardı, şimdiki durumunu da bir yakın arkadaşına sorup sevgilisi ve hoşlandığı biri olmadığını öğrendim. Bastım gaza.
Sürekli yazmaya başladım, gayet güzel ve eğlenceli geçiyordu konuşmalar. Keyif aldığı belliydi benimle konuşurken. Bir gece onun hiç beklemediği bir anda aradım ve sadece müsait olup olmadığını sorup direk konuya girdim. Burayı kısa keseceğim, 'İnan şu an ne diyeceğimi bilemiyorum Berat, mesajdan devam edelim dedi.' Instagramdan konuşmaya devam ettik. Bana sorular sormaya başladı, 'Ne zamandır hoşlanıyorsun, neden daha önce söylemedin, söylemene bir şey engel oldu mu?' tarzında sorular. Soruları bitince haklı olarak bir cevap istedim. O da lisedeki ilişkisinin onu çok yıprattığını, bu tür ilişikilere zaten kapalı olduğunu ve ayrıldıktan sonra da tamamen kapandığını söyledi. Ama istersem konuşmaya hala devam edebileceğimizi söyledi. Ben de tamam dedim.
Eğer birlikte olamayacaksak konuşmayalım, ben seninle sevgili olmak dışında bir ilişki düşünemiyorum diyemedim. Çünkü 4 yıl boyunca beklemişim bu kadar kolay vazgeçmek istemiyordum. Üstelik ben şehir değiştirdiğimde buradaki bir kız benden cidden hoşlanmıştı. Onu hiç üzmek istemedim ama reddetmek zorunda kaldım çünkü senelerdir sevdiğim ve onun için sabrettiğim birinden vazgeçmek istemedim. Bu biraz enayilik oluyor galiba ama bilemiyorum. Seviyorum sonuçta.
Neyse biz konuşmaya devam ettik ve eskisinden daha samimiydik. Ağustosta doğum günü vardı, yaşadığı yere gidip hediyesini verdim, onu 2 yıl sonra ilk kez karşımda gördüm elim ayağıma dolaştı tabi. Birkaç iltifatta bulundum hoşuna gitti belliydi ama 'şansını fazla zorluyorsun Berat' dedi gülerek. O gün biraz konuştuk, bir şeyler içtik ayrılırken sarıldık. O günün akşamı tekrar Ankara'ya döndüm. Hayatımdaki en güzel gündü muhtemelen.
Konuşmalar daha samimi olmaya başladı, 1 ay böyle devam etti. İltifat etmeme güzel tepkiler veriyordu artık. Yine böyle konuşurken bir gün konu benim açıldığım güne geldi. Ben de bize bir şans vermesini istedim. Daha zamanı değil, bunun için çok erken demeye getirdi. Konuyu kapattık ve güzelce konuşmaya devam ettik bu süreçte. Ama ne olduysa son 2 haftada oldu dostlar. Tavırları değişti birden. Mesajlarıma kısa ve soğuk cevaplar vermeye, emoji ve çıkartma kullanmamaya başladı. Ben de sordum neden böyle yapıyorsun diye. Bana dediği şey şuydu, 'Sen bana hislerini söylediğinde eskisi gibi konuşalım demiştim ama senin tavırların değişti. Konuşmalarımız hiç de iki arkadaşın konuşmalarına benzememeye başladı. Bundan sonra konuşacaksak ara ara arkadaşça konuşalım.' Ben hem üzüldüm hem şok oldum tabi. Ben tavırlarım ona açıldığımdan beri aynıydı zaten, bunu aylar sonra mı fark etti? Burada asıl tavırları değişen kendisi olmuyor mu? Ben onunla bir arkadaştan öte duygularla konuştuğumda bana neden ayak uyduruyordu? Bu soruları ona da sordum ancak cevap vermedi, geçiştirdi.
Bunları düşünmekten son 2 haftada çok yıprandım. Bana soğuk davranması yıkıyor beni. 1 haftadır konuşmuyoruz. Bir yanım vazgeç diyor diğer yanım sabret. Yıllardır sabrettim daha ne kadar sabredebilirim bilmiyorum. Bu konularda tecrübeli arkadaşların tavsiyelerine ihtiyacım var. Ne yapmalıyım? Üstüne gidip zorlayıp şansımı son kez denemeli miyim? Akışına mı bırakayım? Konuşmayı tamamen kesip unutmayı mı denemeliyim? Yardımcı olabilecek arkadaşlar detay isterse söylerim sorun değil.
